طلیعه
طلیعه
تصویر و تفسیر زندگی ستارگان درخشان بشریت ائمه اطهار (ع) آنانی که هستی خود را در راه اعتلای حق وکلمه توحید وبر افراشتن پرچم اسلام فداکرده اند کاری است بس بزرگ و خطیر که در چهار چوپ اندیشه وفکر تنگ و آگاهی کمی انسان نمی گنجند ، امامانی که در زندگی سراسر ایثار و فداکاری اخلاص وعبادت وبندگی ، حماسه وجهاد خود ، دچار کمترین گرایشهای مادی وزود گذر دنیوی نگردیدند ، وهمیشه افق نگاهشان به فراسوی دنیا بوده است ، روزها را در میدان نبرد وشبها را با راز ونیاز ، اشک وآه ، عشق ودعا سپری می کردند . گاهی مصدر ظاهری حکومت بودند وزمانی دربند زندانهای خلافت ، گاهی به ظاهر آزاد بودند وزمانی نیز تحت مراقبتهای شدید حاکمیت ( امویان یا عباسیان ) ، لیکن آنان در هیچ شرایطی از انجام رسالت وابلاغ پیام الهی باز نماندند . حیات آنان یکسره وقف خدا بود دلهاشان مالا مال از ایمان به حق ، از مراحل علم الیقین وعین الیقین گذشته ودر اوج حق الیفین سیر می کردند و دیگر خودی نمی دیدند بلکه همه حق بودند و حقیقت . قلب واندیشه انان سر چشمه معارف الهی وعلم لدنی وسیره شان دعا ونیایش بود ، آری اینان پیشاهنگان توحید وعدالت بر پهنه گیتی است که بشریت همیشه از ابشخور اندیشه شان بهره مند بوده است.
امام هادی (ع) همانند اجداد وپدر بزرگوارش از دریای بیکران دانش الهی بهره داشت ومعاصران خود را از وسعت علمی خویش متحیر می ساخت .
ایشان در سنین کم با فاجعه شهادت پدر مواجه شدند وفقها وعلمای شیعه که امر امامت را از اصول دین می دانستند ودر این کار نهایت دقت وکنکاش را لازم می دیدند وتنها با اتکا به دلایل وبراهین قطعی ، امامت شخصی را پذیرا می شدند وبرای احساسات وعواطف در این مجال نقشی قائل نبودند وخود را در پیشگاه خداوند متعال مسؤول می شناختند ، به امام هادی (ع) به عنوان دهمین پیشوا امام رجوع کردند.
علمای امامیه از حضرت که سن کمی داشت سؤالات متعددی در زمینه های گوناگون پرسیدند وایشان کارشناسانه تمامی آنها را پاسخ گفت وآنان به امامت حضرت اعتراف نمودند واعتقاد قلبی شان استوارتر شد که امام ثاید از همه معاصران خود دانا تر باشد ودر این مورد فرقی میان کوچک وبزرگ نیست بلکه منصب امامت چنین شأن وموقعیتی دارد. فضل ودانش حضرت وتبحر ایشان در علوم قرآنی وسنّت ، اندیشه ها را سر گشته کرد وتوان علمی امام هادی (ع) زبانزد محافل علمی در اقصی نقاط جهان اسلام گشت وهمه جا گفتگو از فضایل امام بود.
جمعی کثیری از مسلمانان امامت حضرت را بجان ودل پذیرا شدند ورشته دوستی ومحبت وعشق او را محور حرکت وعزم وتصمیم خود ساختند خبر چینان ومنافقان وگزارش گران حکومت ونیروهای امنیتی ، اخبار ارادت وعلاقمندی ودلدادگی مردم به حضرت را برای متوکل عباسی که از سر سخت ترین دشمنان اهل بیت وشیعیان حضرت بود ارسال نمودند واو را سخت خشمگین ساختند لذا دستور داد امام را از مدینه به سامرا , پایتخت حکومتش منتقل کنند و حضرت را به اقامت در آن شهر مجبور ساخته ، فعالیتها و رفت آمدهایش را تحت نظر بگیرند و یا رانش را شناسائی نمایند ومانع رسیدن اموال و حقوق شرعیه به حضرت گردند ، واز بهره مندی دانش پژوهان و حکیمان وعالمان از آقیانوس معارف وعلوم ایشان جلو گیری کنند.
امام در ان شهر دوران سختی را پشت سر گذاشت وانواع مصائب و رنجها را متحمل گشت.هر چند وقت یکبار متوکل به نیروهای امنیتی فرمان می داد که به خانه حضرت ورود شده آنجا را بازرسی کنند وحضرت را به کاخ بیاورنده یکبار که حضرت را شبانه وبی خبر به نزد متوکل آوردند ، جامهای شراب ، آلات خنیا گری ، ابزار موسیقی ، گروههای خوانندگان وعیاشان ، خلیفه عباسی را احاطه کرده بودند واو لبریز از باده ومستی وبی خبر از ملک وهستی به لهو ولعب مشغول بود ، امام از قدرت وسنگدلی او هراس بخود راه ندارد بلکه به نصیحت وپند گویی پرداخت وقیامت را به او یک آورشد و شهوترانی وهوا پرستی او را محکوم ساخت.
امام هادی (ع) تنها رهبر پیشقدم وصدای رسای عدالت خواهی جبهه مخالف حکومت عباسی بود که موضعی مخالف ، وانعطاف ناپذیری در برابر دستگاه طغیانگر وستم پیشه وحکام عصرش داشت وبا هیچ یک از انان از در دوستی وارد نشد بلکه دور بودن واجتناب ازآنان را سر لوحه فعالیتهای خود قرار داده وهمین مساله آنان را به کینه توزی ودشمنی با امام وایجاد هر نوع سخت گیری وفشار علیه امام وادار می کرد .اگر امام کوچکترین انعطاف وسازش وهمراهی از خود با آنان را نشان می داد وهمگامی می کرد هرگز مجبور به اقامت در سامرا نمی گردید واو را در چمبره وحصار اقتصادی معیشتی وارتباطات مردمی وتنگنا ی سخت این چنینی قرار نمی دادند امام هادی (ع) جهت حفظ اسلام وادای تکلیف وهدایت جامعه انسانی بسوی سعادت وکمال حقیقی ورضایت وخشنودی خداوند ، همه خطرات را به جان خرید واز پادشاهانی که سلطنت وقدرتشان بر پایه زر وزور وتزویر وسلاح بود نهراسید واز آنان برائت ، ودوری جست در این مجموعه اینترنتی با تمسک به منابع موثق تاریخی تصویری از سیاست وروش حکام عصر امام هادی (ع) نسبت به امام ومسلمانان آن دوران که در معرض آسیب وتجاوز بنی عباس قرار داشتند ارائه خواهد شد وبه تحلیل ایامی خواهیم پرداخت که اثری از اسلام واقعی نماند واموال مردم توسط حاکمان ورقت راه ارضای شهوات خودکامکان به کارگر فته وسخاوتمندانه خرج عیاش ها وخوشگذرانی ها می گردید واقتصاد منابع ودارایی های مسلمانان در مسیر انحراف از اصول وموازین اسلامی خرج می گشت و اسلامی که همه اصول وآرمان خود را بر نجات انسان از پلیدی وهدایت بسوی سعادت وکمال حقیقی بنا نهاده بود در حاشیه قرار گرفته بود.